Prezentacja Kultury Żydowskiej w Warszawie

To wielkie święto kultury i sztuki żydowskiej – taka była opinia sprawozdawców prasowych i rzesz widzów, kiedy dla uczczenia 50. rocznicy powstania w Getcie Warszawskim, zorganizowaliśmy 18-dniową Prezentację Kultury Żydowskiej. Mosze Canin, pisarz z Izraela stwierdził w gazecie “Di lecte nasjes” – Tylko tacy szaleńcy jak Gołda Tencer i Szymon Szurmiej mogli pokusić się o zorganizowanie imprezy o takim zasięgu i rozmachu.

Prezentację otworzył koncert inauguracyjny w Teatrze Polskim. Uczestniczyli w nim najwybitniejsi polscy aktorzy i piosenkarze. Wystąpili oni honorowo w koncercie: „Nie masz już w Polsce żydowskich miasteczek”.

W programie Prezentacji znalazły się ponadto m. in.:

• wieczory autorskie, (w ramach „Małej Sceny Shalom”) z udziałem takich autorów jak: Hanna Krall, Józef Hen, Ryszard M. Groński, Jerzy Ficowski, Michał Frydman, Małgorzata Niezabitowska, Arnold Mostowicz,

• wystawy plastyczne poświęcone twórczości Jonasza Sterna , Otto Axera, Barbary Bandurki, Marka Włodarskiego , Henryka Strenga,

• koncert w Filharmonii Narodowej w Warszawie z udziałem znakomitości ze świata muzyki; honorowym gościem Fundacji Shalom był Jehudi Menuhin,

• przedstawienie zespołu amerykańskiego Josefa Pappa z Nowego Jorku pt.: „Randka z Bogiem”. Był to musical o życiu i twórczości Icka Mangera w interpretacji Avi Hoffmana, spektakl pt. „Ja nie jestem Rapaport” (The Iddish Theater of Israel),

• koncerty zespołów klezmerskich – wystawa prac fotograficznych Tomasza Tomaszewskiego,

• występ Moskiewskiego Chóru Synagogalnego – wieczór piosenki jidisz z udziałem takich gości jak: wielka aktorka sceny Habima Lea Koenig (Izrael) Jacinta Hernadez (Argentyna), Masza Itkina (Rosja), Bente Kahan (Norwegia), Gołda Tencer (Polska),

• wieczór poświęcony Idzie Kamińskiej. Udział w wieczorze wzięli aktorzy z teatrów grających w Izraelu i w Polsce.

Podczas Prezentacji po raz pierwszy pokazane zostały w Polsce filmy z wytwórni Dowżenki z Kijowa: „Życie Żydów w Palestynie” z 1923 roku i „Benia Krzyk” z 1926 roku. Filmy te, mające ulec zniszczeniu na rozkaz Stalina, ocalił pracownik wytwórni, ryzykując własnym życiem.