Przypominamy: Janusz Korczak – Stary Doktor, lekarz, wychowawca, publicysta, pisarz, działacz społeczny, człowiek sprawiedliwy…

Dziś, 7 sierpnia mija już 144 lat od narodzin od Janusza Korczaka i przy tej okazji pragniemy przypomnieć o miejscu w Warszawie, w którym nasza pamięć o Nim znalazła swój wyraz w postaci pomnika poświęconego Jemu i Jego dzieciom. Pomnik Janusza Korczaka stanął w miejscu, z którego Stary Doktor ze swoimi podopiecznymi wyruszył na Umschlagplatz. Siedmioramienne drzewo chroni pamięć o szlachetnym pedagogu i jego żydowskich wychowankach.

Narodziny idei powstania warszawskiego pomnika Janusza Korczaka to rok 1946. Jednak dopiero jesienią 1999 roku, z inicjatywy Gołdy Tencer – ówczesnej Dyrektor Generalnej Fundacji Shalom i prof. Jadwigi Bińczyckiej – ówczesnej Przewodniczącej Polskiego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka, powrócono do tego tematu. W międzynarodowym konkursie na projekt pomnika wygrała koncepcja „Drzewo” autorstwa Bohdana Chmielewskiego i Zbigniewa Wilmy. We wrześniu 2003 roku w zachodniej części skweru położonego po stronie północnej Pałacu Kultury i Nauki wbudowano kamień węgielny, a długo oczekiwane odsłonięcie pomnika nastąpiło 1 czerwca 2006 roku. Inicjatorki budowy pomnika, Gołda Tencer i prof. Jadwiga Bińczycka na uroczystej ceremonii z radością przywitały nie tylko wielu znamienitych gości, ale przede wszystkim młodzież i dzieci przybyłe z placówek korczakowskich z całej Polski. Z kraju i zagranicy przyjechali także nieliczni, żyjący wychowankowie Janusza Korczaka.

Realizacja tej pięknej inicjatywy, z której do dziś jesteśmy dumni, nie byłaby możliwa bez wsparcia grona wspaniałych osób – Patronów, Członków Komitetu Honorowego, Członków Jury Konkursu, Artystów, którzy swoim talentem wspierali koncerty i aukcje dzieł sztuki, a także wszystkich Darczyńców z kraju i zagranicy. Dziś po raz kolejny składamy Wam serdeczne podziękowania!

A wszystkich zapraszamy też do przeczytania historii budowy pomnika: TUTAJ oraz, przede wszystkim, zachęcamy do wspomnienia postaci Janusza Korczaka, autora słów:

Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka 

(Janusz Korczak, Pamiętnik).